Tired

خسته ام؛
از روزگاری که بی ریایی برایش مسخره است، بیزارم؛
از آدمهایی که جز خودشان کسی را نمی بینند حالم به هم می خورد؛
از جامعه ای که صداقت را حماقت می داند متنفرم؛
یادم می آید روزهایی را که به مشکلات فقط می خندیدم!ا
و حالا... حتی خنده های دیگران برایم معنا ندارد؛
آن همه شور و نشاط، آن همه انگیزه، آن همه شوق زندگی چه شد؟
آنقدر به هر کس و ناکسی اجازه دادم جنازه غرورم را لگدمال کند که دیگر حتی نمی توانم پیدایش کنم!ا
آنقدر بیخود و بی جهت به همه اعتماد کردم که دیگر نمی توانم به کسی اعتماد کنم؛
می هراسم؛
از خودم، از دوستان، از غریبه ها، از همه
حتی دیگر نمی توانم بنویسم، کلمات از مغزم فرار می کنند؛
فکرم معلوم نیست کجاست!؟ خودم را هم نمی شناسم!ا
دستانم می لرزد، حالم به هم می خورد، سرم گیج می رود؛
حس می کنم در تاریکی مطلقم، بی هیچ روزنه امیدی، بی هیچ فردایی؛
کاش هرگز به هیچ انسانی اعتماد نمی کردم؛
کاش اینقدر ساده آفریده نشده بودم؛
کاش می توانستم جواب بدی را با بدی بدهم؛
کاش برای هر بی لیاقتی دلسوزی نمی کردم؛
کاش دلم کمی به حال خودم می سوخت؛
کاش ... !؟