Nostalgia

یک سال پیش همین روزا بود که از عشقم جدا شدم، عشقی که دیگه هم خودش لجن مال شده بود، هم منو به لجن کشیده بود! از اون روز گاهی نفرینش کردم، گاهی حسرت خوردم، گاهی فحش دادم، گاهی بهش خندیدم، گاهی زار زار گریه کردم،گاهی ادای بی خیالی درآوردم، گاهی مرثیه ساختم، گاهی روضه خوندم... ولی به هر حال فراموشش نکردم! نمی دونم چه جوری اون رابطه ساده و قشنگ به اون افتضاح کشیده شد، چه جوری همه حرمتهای بینمون تبدیل به کثافت شد، چه جوری تونستم آخر سر اونقدر بی رحمانه تصمیم بگیرم و ازش جدا بشم، به هرحال اینم یه مرثیه به یاد اون عشق غبارآلود:

آن روزهای خوب پر از احساس

آن لحظه های مبهم سر درگم

آن عشق ناب ساده بی حاصل

آتش گرفته، سوخته ای مردم

باور کنید رنگ خزان دارد

قلبم در ابتدای بهارانش

باور کنید خسته شده دیگر

از ظلمهای بی حد یارانش

حس می کنم تهی شده افکارم

حس می کنم شکسته ام اندر خود

حس می کنم دگر رگ احساسی

زین قلب پیر زاده نخواهد شد

هرگز نخواستم رود از یادم

آن عشق یا گناه نخستینش

هرگز برون نمی رود از خاطر

آن خاطرات مبهم شیرینش

یادش به خیر، عاشق هم بودیم

بی قید و مست و ساده و خوش باور

در فکرهای کوچکمان بودم

بانوی خانه و او نان آور

یادش به خیر بوسه تب دارش

یادش به خیر شوق هماغوشی

تن لرزه های عشق جنون وارش

لبخند و قول و باز فراموشی

در حیرتم ز چرک کدامین شرک

کافر شدم به پاکی چشمانش

سرمست رنگ ننگ چرا کردم

انکار رنگ خاکی دستانش

ای کاش آن زمان که دلم خون بود

توهین به عشق ناب نمی کردم

تا بیمناک سرزنشش هرگز

اجبار خود به خواب نمی کردم

آن روزهای خوب پر از احساس

آن لحظه های مبهم سردرگم

آن عشق ناب ساده بی حاصل

آتش گرفت و دود شد ای مردم

I don't Know!

نمی دانم چرا امشب دلم ابری و طوفانی است

هوای چشمهای من چرا انقدر بارانی است

نمی دانم کدامین غم به قلبم سایه افکنده

درون سینه تنگم چرا اندوه آکنده

نفس در سینه می گیرد، هوای روح من شرجی

همه افکار من تیره، فضای ذهن، شطرنجی

خدایا این چه غوغایی است در جان من بی جان

الهی این چه سودایی است در افکار سرگردان

کدامین توده بی رنگ طوفان در وجودم کاشت

که روح سر به زیرم را به عصیان و جنون واداشت

کدامین حس نامعلوم آتش در دلم افروخت

کدامین فکر، برق آسا، تمام فکر من را سوخت

نمی دانم، نمی دانم دلم ناجور دلتنگ است

گهی تاریک، گه روشن ولی همواره یکرنگ است

Akhund!

چند وقتی بود که می خواندم سبدهای کتاب در اتوبوس های شهری قرار گرفته ولی هرچه می گشتم خبری از آنها نبود تا اینکه بالأخره کشفشان کردم؛

اول خنده ام گرفت چون این سبدها فقط یک جعبه پلاستیکی کوچولوی همیشه خالی بودند؛ بعد تا مدتها دنبال کتاب داخل آنها می گشتم تا یک روز در یکی از این سبدهای کذایی کتابی دیدم، خواستم خوشحال شوم که با رؤیت عنوان ذوق در دلم ماسید! آخه اینم شد عنوان: «آخوند باید روحانی باشد»: توصیه های رهبر معظم انقلاب به طلاب و علمای حوزه های علمیه!ا

نمی دانم این طرح با این وضعیت شلوغی و نور افتضاح اتوبوسها تا چه حد می توانست موفق باشد ولی کلاً کاش این سازمان فرهنگی هنری شهرداری بی خیال ترویج فرهنگ کتابخوانی می شد!ا

Breathing Day

امروز 24 ساله شدم؛

288 ماه؛

8760 روز؛

210240 ساعت؛

12614400 دقیقه؛

756864000 ثانیه... از عمرم گذشت.

نمی دانم چند سال، چند ماه، چند روز، چند ساعت، چند دقیقه یا حتی چند ثانیه از آن مفید بود!؟

به هرحال این روز «میمون» را به خودم و عموم جهانیان خصوصاً ملت شهیدپرور و همیشه در صحنه ایران اسلامی تبریک و تسلیت عرض می نمایم!ا

Confession

این منم!

البته این عکس کودکی ام.اچ باباست، الان بزرگتریم ولی قیافه مان کما فی السابق در آفساید است؛ برعکس همه جای دنیا ما هرچه به Version بالاتر ارتقاء یافتیم، سیرمان نزولی شد! در عکس فوق کله مان توسط ننه جانمان کچل شده تا موهایمان تقویت گردد، گرچه عامل وراثت قوی تر عمل نموده و در حال حاضر کله مان بیشتر به سر خلوت بابا شبیه است؛ اگر این را جزئی از اعترافات حساب نکنید پس اعترافات ما چند خط پایین تر شروع می شود. لازم به ذکر است که اینها هیچ ربطی به اعترافات سنت آگوستین و مریم مقدس و ... ندارد و ما کلاً تکذیب می کنیم!

یک)اولین اعتراف را از روز هشتمی ها اقتباس می کنیم، جرم که نیست!؟ ما هم در دوران طفولیت با اشیاء حرف می زدیم، البته هیچ وقت با آفتابه همذات پنداری نکردیم ولی خوب یک بار برای لاستیکی که بچه ها توی سراشیبی ولش کردند قریب یک ساعت زنجموره کردیم، با هر جست و خیز لاستیک انگار دل ما از جایش کنده می شد! کلی به بچه ها توی دلمان فحش دادیم که چرا رعایت حال لاستیک بیچاره را نمی کنند، فکر نمی کنند بنده خدا می ترسد!؟ حالا به دلیل افزایش سن از سطح جمادات و نباتات به سطح حشرات ترفیع پیدا کرده ایم. چند ماه پیش بالای سر یک سوسک در حال احتضار نیم ساعت آبغوره گرفتیم تا بالأخره سوسکه جان به جان آفرین تسلیم کرد.

دو)از بچگی مرض خنده داشتیم و بیخود و بی جهت برای عالم و آدم ریسه می رفتیم، در این حالت مغزمان همان فعالیت مختصر را هم تعطیل می کرد به طوری که قادر به تشخیص تهدیدهای اطراف هم نبود تا جایی که یک بار ننه مان از بس تهدیدمان کرد و ما شعورمان نرسید، کلافه شد! به همین علت پشت دستمان را داغ نمود تا درس عبرتی برای آیندگان شود، البته با آنکه چند ماه به جرم خنده، پوست اندازی کردیم ولی عادتش از سرمان نیفتاد و هنوز ویرمان که بگیرد برای ترک دیوار هم لبخند ژوکوند در می کنیم.

سه)در کلاس سوم ابتدایی دوستی داشتیم که خیلی ما را دوست می داشت و هی لپ ما را کش می داد! این چیز خاصی نبود چون به این کار عادت داشتیم فقط مشکل اینجا بود که این دوست ما یک انگشتش را لای چرخ گوشت جا گذاشته بود! از آنجا بود که تحت تأثیر این همکلاسی و همینطور تبلیغات روزنامه ها و تلویزیون از گوشت چرخ کرده بدمان آمد و دیگر طرفش نرفتیم. بعد از مدتی بنا به برخی دلایل فلسفی و همچنین رؤیت اشک در چشمان گوسفندان منتظر جوخه اعدام به این نتیجه رسیدیم که کلاً گوشت قرمز نخوریم، چند وقت بعد مرغ هم از لیست غذایی حذف شد و بعدتر سوسیس و کالباس و... ماهی هم با اینکه مصرف دو وعده آن در طول هفته برای سلامتی مفید است از اول نمی خوردیم، این گونه بود که از سن 12 سالگی گیاهخوار شدیم و تا امروز 12 سال منهای یک روز است که مرتاضیم.

چهار)در سن 14 سالگی برای نخستین بار در دام عشق گرفتار آمدیم و همانطور که مستحضرید این موجود خوشبخت کسی نبود جز پسر همسایه! البته احتمالاً این موضوع را فقط خواجه حافظ شیراز نمی دانست و خود پسر همسایه که حالا با این اعتراف آنها هم مطلع شدند. ما در آتش این عشق نافرجام سه چهار سالی سوختیم و دم نزدیم تا آخرش همسایه مان اینا نقل مکان نمودند!

پنج)این اعتراف را نمی نویسیم تا بعداً به تشویش اذهان عمومی، نشر اکاذیب، اقدام علیه امنیت ملی و ترویج اعمال منافی عفت متهم نشویم، فلذا خودسانسوری می نماییم: بی ی ی ی ی ی ب!

Tired

خسته ام؛
از روزگاری که بی ریایی برایش مسخره است، بیزارم؛
از آدمهایی که جز خودشان کسی را نمی بینند حالم به هم می خورد؛
از جامعه ای که صداقت را حماقت می داند متنفرم؛
یادم می آید روزهایی را که به مشکلات فقط می خندیدم!ا
و حالا... حتی خنده های دیگران برایم معنا ندارد؛
آن همه شور و نشاط، آن همه انگیزه، آن همه شوق زندگی چه شد؟
آنقدر به هر کس و ناکسی اجازه دادم جنازه غرورم را لگدمال کند که دیگر حتی نمی توانم پیدایش کنم!ا
آنقدر بیخود و بی جهت به همه اعتماد کردم که دیگر نمی توانم به کسی اعتماد کنم؛
می هراسم؛
از خودم، از دوستان، از غریبه ها، از همه
حتی دیگر نمی توانم بنویسم، کلمات از مغزم فرار می کنند؛
فکرم معلوم نیست کجاست!؟ خودم را هم نمی شناسم!ا
دستانم می لرزد، حالم به هم می خورد، سرم گیج می رود؛
حس می کنم در تاریکی مطلقم، بی هیچ روزنه امیدی، بی هیچ فردایی؛
کاش هرگز به هیچ انسانی اعتماد نمی کردم؛
کاش اینقدر ساده آفریده نشده بودم؛
کاش می توانستم جواب بدی را با بدی بدهم؛
کاش برای هر بی لیاقتی دلسوزی نمی کردم؛
کاش دلم کمی به حال خودم می سوخت؛
کاش ... !؟

the Last Leaf

هر روز، از پنجره که نگاه می کردم،

چنار پیر را می دیدم که سبک می شد

برگهایش مثل هر درخت دیگری می ریخت،

اما یک برگ مثل دیگران نبود!ا

سرسختانه روی شاخه ای جا خوش کرده بود و دل از درخت نمی کند؛

حالا صبحها برای دیدنش دلشوره داشتم!ا

نکند دیگر نباشد... نکند مثل برگهای دیگر...

ولی او ماند؛

تا آخرین لحظه... بر بلندترین شاخه؛

روزی که آخرین برگ را تک و تنها دیدم

یاد داستان آن دخترک و پیرمرد نقاش افتادم؛

یاد محمد که با آن جسم پر از درد، 11 سال است که برای زندگی می جنگد؛

... و یاد خودم!ا

یاد آن همه ادعای پوچ که در طوفان زندگی به کارم نیامد؛

کم آوردم و ... افتادم...

نمی دانم آخرین ضربه را چگونه خوردم؛

به چشم بعضی نسیم بود و به چشم بعضی تندباد؛

فقط می دانم که بعد از آن هزاران بار زیر پای عابران له شدم و با هر تکانی، فرسنگها دور؛

دور و دورتر... از همه، حتی از خودم!ا

گاهی به آخرین برگ حسادت می کنم؛

مهم نیست که با آن همه لجاجت چند روز دیگر زنده ماند؛

مهم نیست که در آخر نسیمی او را از جا کند یا تندبادی؛

مهم نیست که او هم مثل دیگران له شد یا نه؛

فقط یک چیز مهم است:

او ماند... ایستاد...

و در لحظه آخر... با غرور از شاخه جدا شد

Nightmare

برای رهایی از کابوس

به آغوش کسی پناه بردم؛

که برای رهایی

به آغوش کابوس پناه برده بود!1